“Dit jaar ga ik extra mijn best doen met gym, misschien word ik dan wel wat eerder gekozen. En blijf ik niet steeds als laatste over.”

Het schooljaar is net begonnen. De eerste week is achter de rug als een van de kinderen dit meedeelt. Ik merk dat er vanbinnen van alles gebeurt als ik dit hoor. Ik voel het allereerst irritatie: Meen je dit nu echt dat dit nog steeds bestaat? Het moment dat leerlingen zelf twee teams mogen kiezen? Eén voor één bij een groep worden geroepen en maar hopen dat je niet als laatste gekozen wordt. Het verbaast met dat dit nog steeds gebeurt. Het als ‘laatst bij de gym gekozen worden’ is al een angstbegrip geworden. Het lijkt me toch bij volwassenen algemeen bekend wat dit met kinderen kan doen.

Aan de andere kant maakt het me ook verdrietig. Vanwege meerdere operaties op jonge leeftijd is het voor ons kind niet mogelijk om hard te rennen en bepaalde bewegingen kosten meer moeite. Hoe graag een kind ook mee zou willen doen, of sportief zou willen zijn. Soms is dat gewoon niet zo. In onze prestatie-maatschappij lijkt het wel of we overal goed in moeten zijn. En we worden vaak genadeloos behandeld als dit niet zo is.

Het doet me denken aan mijn eigen schooltijd. Ik vond het altijd nare momenten. Er waren altijd dezelfde kinderen die over bleven en per gratie als laatste bij een groep mochten horen. Dat ik het nog zo voor me kan halen zegt genoeg. Ik weet dat er kinderen uit de klas ontzettend tegen gym opzagen. Toen besefte ik me dat niet zo, maar nu kan ik me voorstellen hoe minderwaardig en buitengesloten dit voelt. Kinderen kunnen soms heel hard zijn.

Misschien dat het voor kinderen of jongeren met een sterk zelfbeeld niet zoveel doet. Maar als je negatieve overtuigingen over jezelf hebt, bevestigd zo’n situatie wat al in je hoofd zit. Vaak hoor ik deze overtuigingen van vrouwen terug als ik gesprekken heb in mijn praktijk.  “Ik hoor er niet bij”. “Ik ben niet goed genoeg”. Als deze overtuigingen al in je leven aanwezig zijn, worden die met dit soort momenten bevestigd. “Zie je wel… Zie je wel dat ik stom ben, niet mee tel en dat niemand op me zit te wachten.”

Toen ik hierover nadacht moest ik denken aan hoe anders God is. Denk bijvoorbeeld aan de geschiedenis van Hagar. De slavin van Sarah die eerst gebruikt werd om een zoon te baren voor Abraham. Later wordt ze de woestijn in gestuurd. Weg, niet meer welkom. Het water is op. Ze ziet haar zoon bijna sterven van de dorst. Ze voelt zich verlaten, niet gezien, wanhopig.

Ter midden van haar wanhoop hoorde Hagar plotseling een stem roepen: “Wees niet bang, God heeft de jongen horen huilen. Hij tilt hem op en neem hem bij de hand, want ‘Ik zal hem tot een groot volk maken’.Toen opende God Hagars ogen en ze zag waar ze van droomde: een bron vol water.

Omdat God haar ziet, terwijl niemand anders dat deed, verklaart Hagar:

“U bent de God die mij ziet,” want zij zei: “Ik heb nu Degene gezien die mij ziet.” Daarom werd de put Beer Lahai Roi genoemd. – Genesis 16:13-14 (NIV)

Te midden van haar moeilijkheden leerde Hagar dat El Roi over haar waakte en dat Hij een plan had om haar en haar zoon te zegenen.

Wat bemoedigend. Wanneer we ons het meest onzichtbaar en vergeten voelen door anderen, kunnen we ons herinneren dat God ons wel ziet. Hij is getuige van onze worstelingen en staat ons bij. Ik zie jou. Op momenten dat je denkt dat niemand je ziet. Als je je buitengesloten en alleen voelt. Als je minderwaardigheidsgevoelens je gedachten en gevoelens overheersen.

Het zien in het Nieuwe Testament

Ook in het nieuwe Testament zien we dit terug. Als je alleen al kijkt hoe de Heere Jezus Zijn leerlingen kiest. In die tijd werd je niet zomaar gekozen om leerling van een Rabbi te zijn. Daar ging heel wat studie, training en toewijding aan vooraf. Maar Jezus roept eenvoudige mannen. Hij roept: Kom en zie. Volg Mij. Ik zie jou.

Als je de jaren volgt dat Jezus op aarde rondwandelde zie je talloze voorbeelden hoe Hij ziet. De mensen die de maatschappij verkoos niet te zien. Hij genas melaatsen, blinden en bezetenen. Hij had een gesprek met een verstoten Samaritaanse vrouw bij de put. Het lijkt erop, door de hele Schrift heen, dat God ervoor kiest om het ongeziene te zien.  Jezus had alle gelegenheid om als een koning te leven. Om een comfortabel leven te leiden en bij de ‘populaire groep’ te horen.  In plaats daarvan koos hij ervoor om zijn tijd te besteden aan wat de samenleving beschouwde als het laagste van het laagste. Hij nam het op voor tollenaars, prostituees en zondaars. Hij had het hart van een Herder en werkelijk oog voor de mens. ”Ro’iy kan in het oorspronkelijke Hebreeuws worden vertaald als herder, kijken, of als zien. Zo mooi dat Herder en zien hier bij elkaar horen.

Hij zag hen. Hij ziet jou. 

Als we denken dat we te ver zijn afgedwaald van de liefde van God, kijk dan nog eens naar Jezus’ voorbeeld. Hij zag iedereen die naar de zijlijn was verbannen en genas hen, sprak met hen, dineerde met hen en hield van hen.

God ziet ook jou, daar op de plek waar je bent. Hij ziet je verlangen naar meer van Hem, naar een leven vol van Zijn Geest en een leven in Zijn heerlijkheid. God ziet het als je verdriet en pijn hebt, als je je eenzaam voelt en lege ruimtes om je heen ervaart.

Hij is de God die ziet, Hij is dichterbij dan je denkt. Zijn oog is op jou, Hij ziet je staan. Hij kent je leven en je situatie. Hij is bewogen en vol liefde voor jou. De God die jou ziet, wil je hoop geven en je vullen met diepe vrede en rust.

Als je je alleen, buitengesloten voelt. Besef dat Zijn ogen vol liefde op jou rusten. Vindt rust en vrede daarin. Mocht je dit moeilijk vinden is het geen schande als je iemand zoekt die jou bij Jezus kan brengen en voor je wil bidden.

Tot slot: Wat betreft dat kies moment tijdens de gym… Dat wordt nog wel een bespreekpunt tijdens het eerstvolgende contactmoment 😊